Ulazak srpske vojske u Begej Sveti Đurađ 1918. godine
Od sabora u Baji 1694. godine, preko Temišvarskog sabora 1790. godine, Srbi su kroz istoriju oduvek tražili posebnu teritoriju i autonomiju u okviru Habzburške monarhije, Austrijskog carstva i Austro-ugarske monarhije. Na Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima 1848. godine, ustanovljeno je Srpsko Vojvodstvo, ali nakon Sarajevskog atentata 1914. godine, dolazi do masovnih pogroma i hapšenja srpskih političkih prvaka u Vojvodini od strane austro-ugarskih vlasti. Plan se nastavlja pobedom Srpske vojske 1918. godine i formiranjem Srpskih narodnih odbora širom Vojvodine.
Velika narodna skupština u Novom Sadu donela je 25. novembra 1918. godine Rezoluciju o prisajedinjenju Vojvodine Kraljevini Srbiji. U isto vreme širom Vojvodine uspostavljeni su novi organi vlasti.
U Begej Svetom Đurađu je još pre dolaska srpske vojske u mesto organizovan srpski narodni odbor u koji su ušli: sveštenik Branko Petrović kao predsednik odbora, Ljubomir Bečejac potpredsednik i Vasa Todić učitelj. Ostali članovi odbora bili su: Miša i Živa Boljac, Mila i Đoka Ignjatov, Dušan Krecul, Sava Moldovan, Čeda Vojnov i Ranko Granić. Odbor je po ulasku srpske vojske u mesto, preuzeo vlast u opštini i tada je za predsednika opštine Begej Sveti Đurađ bio postavljen Milan Granić. Paralelno sa narodnim odborom obrazovana je i narodna garda sastavljena od Srba i Nemaca. Narodna garda je preuzela obavezu očuvanja mira i bezbednosti u mestu, a njene članove plaćala je opština.
U mestu nije bilo, izuzimajući graju i larmu, nikakvih nereda po dolasku srpske vojske. Ipak, prisajedinjenje, nerešena teritorijalna pitanja, kao i nacionalni odnosi uticali su na tenziju koja je bila prisutna kod stanovništva. Mnogo nemačkih porodica planiralo je da se iseli u Ameriku, ali pošto su se uverili da u novoj državi neće biti ugroženi oni sami, kao ni njihova imovina, odustali su od iseljavanja.
U svim srpskim gradovima i selima u Vojvodini, nije dolazilo do revanšizma, osvetoljublja, ubistva dojučerašnjih gospodara i njihovih porodica, nije bilo logorisanja. Naprotiv, uspostavljen je dugo očekivani red i mir, što je zaista bilo za ponos srpskom narodu.
