Stočarstvo u Begej Svetom Đurđu krajem 19. veka

Stočarstvo je dugo vremena bilo uz zemljoradnju najvažnija poljoprivredna grana u mestu. Međutim, usled razaranja pašnjaka i inteziviranja ratarstva, ono gubi na značaju. U Begej Svetom Đurđu stanovništvo se najviše bavilo uzgajanjem ovaca rase cigaja. Njihova namena bila je višestruka, jer se pored mleka i mesa dobijala koža i vuna. Prema popisu iz 1878. godine u mestu je bilo: 784 ovaca, 614 svinja, 504 konja i 203 goveda.

Prema pravilima opštine Begej Sveti Đurađ iz 1890. godine, svaki stanovnik je mogao puštati svoju stoku na ispašu samo pod nadžorom najamljenog pastira i na mestu koje odredi opštinska vlast. Privatna lica su plaćala opštini za ovo 5 forinti po životinji, a ovaj prihod opština je koristila za plaćanje državnih prireza. Opština je imala bikarnicu u vlasništvu u kojoj je odgajana stoka za priplod i bila je angažovala prvog veterinara u mestu 18. januara 1890. godine, za platu od 300 forinti godišnje. Te 1890. godine, opština je posedovala 3 pastuva, 6 bikova i 6 nerasta. Oni su se hranili senom ili muvarom, kukuruzom, prekrupom, ječmom i zobi, a tokom leta detelinom.

Po popisu iz 1896. godine, opština Begej Sveti Đurađ je posedovala: 922 konja, 542 goveda, 912 svinja, 1777 ovaca, 4 magarca, 35 koza i 19 košnica sa pčelama, a 1899. godine kupljeno je prvo ždrebe marke nonijus. Bikovi su bili rase simental, a krave uvezene iz Švajcarske. Takođe, tih godina su gajene i svinje, berkširske i jorkširske rase.