Krčme i gostionice u Begej Svetom Đurđu
Prva krčma u Begej Svetom Đurđu pominje se krajem 18. veka, kada su veleposednici iz porodice Kiš prodavali pravo na krčmarenje.
Prema dostupnim izvorima, poznato nam je da je u periodu sve do 1851. godine postojala krčma (gostionica) koja je bila u vlasništvu crkve. Krajem 19. veka, krčme u Begej Svetom Đurđu su držali Henrik Molnar i Martin Šuh. Krčme su pored toga što su služile piće, bile snabdevane senom i zobi za konje i volove prolaznih gostiju sa zapregom. Krčmari su, kao i ostale zanatlije, plaćali porez na svoje zanimanje. Pored krčmi, postojala su i svratišta sa sličnom ugostiteljskom namenom, a njihovi vlasnici su bili Ferenc Diosegi i Karolj Stribe. Tek 1906. godine selo će dobiti dva srpska krčmara koji su imali lepe lokale sa bilijarom i kuglanom. Između dva svetska rata, broj ugostiteljskih objekata ovog tipa se naglo povećao. Najpoznatije krčme u mestu su bile vlasništvo Joce Borzona, Mite Jovanovića, Ace Granića, Vujice Šogorova, a od Nemaca gostionice su držali Peter Simon, Mihajlo Lakatoš i Josif Hajnrih.
Joca Borzon je držao čuvenu gostionicu „Bela Lađa”, posebno omiljenu među srpskom mladeži našeg mesta i tu su se održavale igranke i amaterske pozorišne predstave.
Mihajlo Lakatoš je imao gostionicu na mestu gde se danas nalazi „Gomedž“. Goste je u ovom lokalu zabavljala pleh muzika. Zimi je, za vreme božićnog posta, školu plesa u ovom lokalu držao neki nemac Mesnih. Prva bioskopska projekcija u Begej Svetom Đurađu održana je upravo u gostionici kod Lakatoša gde je od 1930. godine radio bioskop.
Svim gostionicama i zabavnom životu sela uopšte, posebnu draž su davali seoski muzičari. Tokom 19. veka i početkom 20. veka, ljudi su se veselili uz gajde. Gajdaši su zabavljali ljude pri piću, u kolu, na prosidbama i svadbama. Poslednji poznati gajdaš u mestu bio je Sima Tarabak, koji je svirao sve do Drugog svetskog rata. Zahvaljujući svom umeću svirao je i na Radio Beogradu.
Takođe između dva rata, posebno je u mestu bila cenjena „Cipo banda“. Članove orkestra činili su: Cipo Neni, koja je svirala na cimbalu, i njeni sin i kćerka, koji su svirali na violini. Imali su raznovrstan repertoar i najviše su svirali u gostionici kod Simona Petera, ali ponekada i u njegovom lokalu u parku.
U 20. veku skoro se više nisu mogli čuti zvuci nekad omiljenih gusala, ali po seoskom predanju guslari su dolazili u selo i pevali u imućnijim srpskim kućama narodne pesme u desetercu o minulim herojskim vremenima i Kosovu.
Ipak, omladina je već početkom 20. veka zavolela tamburaše kojima su za igranke plaćali „jedan frtalj žita za godinu dana“. Najpoznatiji tamburaši u Begej Svetom Đurđu su bili: „Šundrimango“, tamburaški orkestar pod vođstvom opštinskog službenika Ivana Nepergaće, zatim orkestri Miše Anučina, Milorada Tucića i Duška Adamova.
